Cząstki kobiety
Pieces of a Woman
2020
- Podstawowe informacje
- Opinie i Nagrody
- Multimedia
- Pozostałe
powrót do forum filmu Cząstki kobiety 
ocenił(a) film na 2 
Wiele par, które spotka taka tragedia rozstaje się. Partnerzy w rożny sposób przezywają swój ból. Rozumiem zarówno Marthe, która odwlekała w czasie zaakceptowanie tej tragedii, jak i Seana, który od razu manifestował swój ból. Oboje wymagali od siebie takiego samego zaangażowania. Jest to całkiem normalne gdyż każdy inaczej przeżywa żałobę. W tym filmie podobnie jak w The Rabbit Hole mamy do czynienia z dwoma zachowaniami, które nie są w stanie się dograć. Myśle, że łączyło ich coś więcej niż tylko dziecko, ale ból był tak silny, że przysłonił miłość i każdy musiał ruszyć w swoją stronę. Oboje bardzo to przeżywali ale byli tak pochłonięci swoim smutkiem, że nie byli wstanie skupić się na smutku partnera i przezywać tej straty razem.
Gdy dziecko straci rodziców nazywa się je sierotą, gdy żona straci męża staje się wdową lecz nie ma słowa określającego rodzica który stracił dziecko bo jest to ból tak niewyobrażalny, że nikt nie ma odwagi go nazwać.
Okej, zgadzam się. jako kobieta i osoba pracująca przy takich sytuacjach uważam, ze film mógłby się bardziej skupić na kobiecie i braku lub obecnosci tych emocji ( w końcu ostatnie momenty cos powiedziane zostało więcej) tymczasem przez polowe scen myślałam sobie " pieces of a maaaaaan"
Powiem tak sama straciłam dziecko prawie 2 miesiące temu (z winy lekarzy w szpitalu).
Łatwo się domyślić, że to łatwe nie jest do przeżycia, a raczej powrotu do "życia" które tak naprawdę jest egzystencją z dnia na dzień. Gdzie nic już się praktycznie nie liczy. Z partnerem trzymamy się razem i tak naprawdę tylko to daje siły by tu trwać, a nie iść za córką - taka jest prawda. Człowiek zasypia z myślą by się już nie obudzić i każdego dnia od otworzenia powiek to walka by się nie poddać - sorry ale tak to naprawdę wygląda, nic tak naprawdę nie cieszy, myślami błądzi się gdzie indziej, wspomina się własne dziecko. Nie raz przez wspomnienia nie idzie spać (praktycznie codziennie zasypiam o 2-3 w nocy), nie raz mam koszmary, gdzie wszystko co przeżyłam powtarza się, ataki paniki, gdzie nie mogę złapać oddechu i się duszę, teraz mniej, ale przez ponad miesiąc codziennie płakałam po kilka razy. Wśród ludzi człowiek czuję się inny, obcy jakby był trędowaty.
Według mnie winą tych związków co się poddają jest to, że jedna strona osuwa się od drugiej strony, gdzie potrzebne jest ogromne wsparcie. Jakby ból jednej strony był większy, niż drugiej i każdy przeżywa tą stratę na swój sposób, gdy tymczasem trzeba być blisko siebie bo tak naprawdę tylko tak można to przetrwać.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
