Całkowicie się zgadzam, szczególnie z tym, że parę scen niepotrzebnie zaburzyło realizm (np. sytuacja z kuzynką prawniczką). 
Rozpad relacji Marthy z Seanem oglądało się wręcz boleśnie, choć mnie najbardziej rozbroiła scena w sądzie (dokładnie chodzi o jabłko). 
Mimo to, dałam 8, bo gra Kirby mnie urzekła. Przez cały film zastanawiałam się gdzie tą aktorkę ostatnio widziałam - dopiero gdy wygooglowałam to okazało się, że to księżniczka Małgorzata z The Crown :-)
Świetna rola, na pewno będę śledzić jej karierę.

... no tak, Małgorzata ... thx

Muszę się pochwalić że oprócz w serialu The Crown, widziałem Ją w:
- Garderobianym 2013
- Czas na miłość 2014
- Everest 2015
- Geniusz 2015
- Mission; Impossible-Fallout 2018
- Obywatel Jones 2019
Tak jak napisałaś,warto śledzić jej karierę, bo się rozwija w dobrym kierunku. Pozdrawiam.

Tak naprawdę strata dziecka tuż po porodzie to ekstremalna sytuacja. Dopóki nie przeżyjesz nie wiesz jak się zachowasz, jak to wpłynie na Twoje postrzeganie świata, na relacje z innymi. Może być najlepsza, najbardziej zgrana para, która czyta sobie w myślach, a takie przeżycie zmienia człowieka o 180. Nic już nie jest takie samo, nic już nigdy nie będzie takie samo.

Ja bym właśnie całe pierwsze 30 minut zamienił na 5-10 minut zgrabnego skrótu/montażu. Nie potrzebowałem oglądania całego procesu przedporodowego. Nie zawsze wszystko trzeba pokazywać naturalistycznie by wywołać emocje. Zobacz sobie prolog filmu Run 2020 o podobnej tematyce to zrozumiesz o czym mówię.

A tak dostaliśmy pół godziny bekania, chrząkania i krzyków rodzącej kobiety :/
Typowa rola pod oscary - dokładnie tak zrobił DiCaprio w Zjawie.

co ty pie*dolisz, właśnie pierwsze 30 czy tam 25 minut to jest czyste złoto, po scenie porodu, film zaczyna pokazywać swoje braki w scenariuszu i jest ciężki do oglądania, a jedyne co go podtrzymuje to role Vanessy Kirby i LaBeouf'a no i Ellen Burstyn, ale jakoś jej rola do mnie nie przemawia, taka trochę na siłę, w tym filmie akurat trzeba było pokazać tą scenę, a żałuję, że nie pokazali kolejnych 20 minut po porodzie, czyli drogi do szpitala i zachowania obojga rodziców - to dopiero byłby sztos

Spoiler!!!
Zgadza się. Z początku sam miałem wątpliwości co do tej sceny. Po co przedstawiać cały ten zbędny hiperrealizm? Otóż Mundruczó prowadzi z widzem nieuczciwą grę , całkowicie myląc tropy, przedstawia Seana jak kastrowanego wałacha - czyli idealnego partnera: opiekuńczego, zaangażowanego , empatycznego, by po przydługim wstępie zmienić front o 180 stopni. Ohydna feministyczna agitka. ;-P

I poparta jeszcze (rzekomo) kluczem biblijnym (sceny z jabłkami i kiełkami - złe nasienie musi obumrzeć!). ;-(

Zgadzam się, mogło być krócej.

Polecam w takim razie "MIĘDZY ŚWIATAMI" z Nicole Kidman (nominacja do Oscara) i Aaronem Eckhartem.
https://www.filmweb.pl/film/Mi%C4%99dzy+%C5%9Bwiatami-2010-424981
Dużo bardziej przenikliwy, pogłębiony psychologicznie, nie tak powierzchowny...

Jeśli miałbym porównywać to ze "Sprawą Kramerów". Pozornie nie mają nic wspólnego, ale naprawdę chodzi o to samo: odpowiedzialność rodzica. Oba są tendencyjne, ale film Bentona jest uczciwszy.

Sprawa Kramerów tendencyjna?
Śmiała teza.

Wtedy, gdy powstawał była śmiała. To o ile kojarzę pierwszy film w konserwatywnym USA, w którym ukazywano mężatkę i matkę jako wyrodną rodzicielkę, która w zasadzie bez powodu (oczywiście jakiś był, ale przez twórców mocno zbagatelizowany) i bez walki odwróciła się od "świętej instytucji"rodziny. Na korzyść Bentona przemawia fakt, że uczciwie pokazał jakim to egoistycznym i narcystycznym bęcwałem był początkowo odtwarzany przez Hoffmana Kramer.

Konserwatywne USA?
Wtedy?
USA chyba najlepiej odrobiło lekcję z 1968 roku i jako społeczeństwo dokonało jakościowego skoku, jakiego inne kraje mogłyby Amerykanom pozazdrościć: ruchy kontestacyjne, kontrkulturowe, walka o równouprawnienie rasowe i ekonomiczne, edukację seksualną, pierwsze ruchy ekologiczne. Chyba żadne pokolenie nie ma tylu zasług jak hippisi. Jakby tego było mało, zatrzymali wojnę w Wietnamie, sprzeciwili się jako pierwsi swej własnej administracji, zakwestionowali wolę prezydenta i kongresu, a potem usunęli Nixona ze stanowiska. Oczywiście ruch ten szybko ostygł kompromitowany przez narkotyki i ludzi pokroju Charlesa Mansona, ale np. w kinie owocował jednymi z najlepszych filmów w dziejach, począwszy od "Absolwenta" po "Sprawę Kramerów" właśnie. Dotąd w kinie takich tematów nie poruszano.
Konserwatyzm?
Nic bardziej mylnego.

Jak sam zauważyłeś doszło do wstrząsu za sprawą pokolenia hippisów - gdyby nie było konserwatywne to nikt nie musiałby nim potrząsać. ;-) Ale dzięki za rozwinięcie mojej myśli. :-)

:-)
To teraz coś już z epoki konserwatyzmu:
https://www.youtube.com/watch?v=Z0eflYLkI4A
:-)

Takiego konserwatyzmu nigdy za wiele. ;-)

Yup!
To czysty eskapizm, ale świat zachodni musiał jakoś odreagować doktrynę Reagana i Thatcher:-)
https://www.youtube.com/watch?v=DR1orDmj2cA

O matko, jestem eskapistą! :D (swoją drogą też niezły film ;-)) - Widziałem prawie wszystkie (w tym teledyski Jacksona i Prince'a).

Oczywiście chodziło mi o "The Escapist" z Brianem Coxem:
https://www.filmweb.pl/film/The+Escapist-2008-404970

To pasuje, skoro dziś odszedł od nas Papcio Chmiel.
W zasadzie to odleciał wannolotem.
Król pośród królów polskiego komiksu.
Równorzędny obok Janusza Christy (Kajko i Kokosz) i Tadeusza Baranowskiego (Szlurp i Burp). I Jerzego Wróblewskiego (Binio Bill). I Grzegorza Rosińskiego. I Zbigniewa Kasprzaka. I Andrzeja Nowakowskiego (Doman). I Bogusława Polcha (Funky Koval). I Szarloty Pawel (Jonek, Jonka i Kleks). I Makuszyńskiego/Walentynowicza (Koziołek Matołek) i Stanisławskiego/Lutczyna (Dawid i Sandy)... I całej redakcji Relaxu i Komiksu Fantastyka (m.in. Adam Hollanek, Maciej Parowski, Jacek Rodek, Jerzy Szyłak). To jest gra zespołowa. Tu się samo nigdy nic nie rodzi:-)

Dla mnie fana polskiego (i frankofońskiego) komiksu to również smutna wiadomość. Coraz mniej tych dawnych mistrzów komiksu pozostało. :-(

Goodbye horses...
https://vimeo.com/126757480

Przepraszam, ale ja właśnie miałem problem z oceną roli Vanessy; o ile scena porodu jest kompletnie beznadziejna a jej rzekome krzyki brzmią raczej jak pomrukiwanie do ulubionego przeboju, tak reszta filmu jest już koncertem jej gry; inna sprawa, że scenariusz napisany pod główną rolę tak, że aktorka może swobodnie rozwinąć swe talenty i tak naprawdę to w miarę ogarniętemu aktorowi ciężko jest to schrzanić.
O takie role się modlą.
Nie schrzaniła, wykorzystała swoją szansę i ma życiową (jak do tej pory) rolę.
Oby tak dalej.

Sporo dość niedojrzałych wniosków. Co ich łączyło? Pytanie osoby, która naprawdę mało czuje i rozumie. Film doskonale pokazał co tą parę zniszczyło. Trzeba umieć patrzeć. Mega słaba i niedojrzała recenzja