Tak jest i w tym filmie - wszystkie elementy prawidłowo dopasowane, zharmonizowane, połączone (czyli zdjęcia, muzyka, montaż), wsparte bardzo dobrą grą aktorską, potwierdziły tę zasadę jednoznacznie. Można by się zastanawiać, czy film gangsterski może w ogóle mieć znamiona sztuki - tutaj mamy dowód, że tak. Wszystko zależy od ustawienia akcentów i, tak naprawdę, potrzeb twórców. Jednak podstawą jest bardzo dobry warsztat, który od pierwszego kadru i pierwszej nuty określa wysoki standard dzieła. A ponieważ pod tym względem film jest bardzo równy przez cały czas - poziom jego standardu do samego końca jest utrzymany.
Jednak osobiście największe wrażenie w tego typu filmach robi na mnie decyzja reżysera, by zachować czystość przekazu - nie epatować krwią i zwłokami, czy gołym ciałem (patrz scena w nocnym lokalu). To zachowanie umiaru, czy wręcz powściągliwości, w rezultacie daje pole osobistej wyobraźni widza - swoiste poczucie, tak rzadkiej dzisiaj w kinie, wolności w odbiorze. Pod tym względem film ten jest absolutnie klasyczny.
Ciekawe, że zastosowane w filmie środki, ich przejrzystość i czytelność, a także kadrowanie, bardzo często wywołują poczucie spektaklu scenicznego - a to jeszcze bardziej zbliża go do poziomu czystej sztuki.
Mając zagwarantowany taki wachlarz artystycznych doznań, w ogóle człowiekowi nie przeszkadza to, że sam temat może być już lekko oklepany, banalny, czy przewidywalny. Kawał naprawdę porządnej roboty, dającej gwarancję pełnej przyjemności przez cały seans.