Jako, że ten projekt pana Scorsese był dla mnie przełomowy, mój komentarz do niego
również będzie inny niż zwykle. Znacznie, znacznie dłuższy, za czym z góry doradzam
jego pominięcie, chyba, że ktoś gustuje w twórczości wspomnianego reżysera lub
zwyczajnie jest ciekaw mojego zdania.

Już na samym początku zawieram trzy tezy, które być może zabrzmią sprzecznie, ale są
absolutnie dopasowane: 1)nie przepadam za Martinem Scorsese, 2)komentowany
film jest dla mnie przełomowym arcydziełem, 3)wreszcie zrozumiałem dlaczego dałem
temu filmowi najwyższą dostępną ocenę, choć był dla mnie ciężki i momentami
niezrozumiały.

Do dziś rozumianego jako dzień, w którym piszę ten komentarz, zwykłem oceniać na
10 ulubione filmy akcji i komedie, którym najpewniej żadne z was nie dałoby nawet
mocnej piątki. Lecz po obejrzeniu wizji Hugo Cabret'a (a zwłaszcza jego wynalazku)
doszedłem do wniosku, że popełniałem błąd.

Lecz nie popełniałem go dlatego, że tak bardzo promowałem projekty eksponujące
moc efektów specjalnych, a dlatego, że podchodziłem matematycznie do kwestii
opartej na parametrach czysto artystycznych.

10 miało być cyfrowym wyrażeniem sentencji: ten film mogę oglądać bez końca, jest
zajekwatny, nigdy mi się nie znudzi itd. Teraz rozumiem, że było to nieporozumienie,
wskutek którego uległem złudzeniu, że nota 10 jest wyższa od 9.

Już w chwili, gdy piszę to zdanie nota 9 przejęła funkcję wspomnianej, entuzjastycznie
reagującej na kino akcji opinii, zaś 10 została zarezerwowana wyłącznie dla bardzo
specyficznych projektów, mianowicie takich, których ogląd z pewnością nie był czysto
odprężający, ale z pewnością bardzo pouczający i dający do myślenia.

Do chwili, przed którą obejrzałem "Hugo" jedynie "Fight Club" spełnił wszystkie te
kryteria w stopniu możliwym do przytomnego opisania. Lecz teraz spełnienia dokonał
także film o młodym zegarmistrzu, za który serdecznie dziękuje panu Martinowi i który
szczerze polecam wszystkim amatorom kina neoklasycystycznego.