Wydaje mi się, że do tego filmu był potrzebny tylko jedna tak bardzo charakterystyczna postać. Gdybym zobaczył De Niro i Pacino obok siebie w filmie tego typu to prawdopodobnie bym dostał bzika, bo nie wiedziałbym kto jest osobą dominującą w filmie,a tak to wyrazista postać Pacino jasno określa kto jest 'liderem' tej 'paczki'. Z resztą jak być może zauważyłeś to nie jest typowy film. To bardziej spektakl, tylko że nakręcony kamerą. Jest dosyć charakterystyczna różnica w grze, ruchach, scenografii itp., która bardziej na myśl przysuwa mi scenę teatru. I tutaj tak sobie myślę, że jak czytałem kiedyś biografię De Niro to nigdy nie zauważyłem w nim takiej pasji teatralnej jak u Pacino i być może z filmu wyszłaby kicha, gdyż jednym z zamysłów tego filmu było to, żeby bardziej przypominał spektakl. Z resztą, sam scenariusz jest przecież spektaklem Heathcote Williamsa. Paul Guilfoyle idealnie się wpasował w swoją rolę. Według mnie On i Pacino zagrali to świetnie - czułem się jak w teatrze. To było niesamowite siedzieć w fotelu przed komputerem i oglądać ten film i jednocześnie zadawać sobie pytanie "kurczę, coś mi tu nie gra... Gdzie mój garnitur, scena, kotary, siedzenia?".

Co do napisów to być może się skuszę na przetłumaczenie tego filmu i zamieszczę gdzieś polskie napisy. Warto by ludzie poznali tę pozycję troszkę bliżej, mimo że sam nie jestem pewny czy wszystko dobrze zrozumiałem, a może czy w ogóle zrozumiałem przesłanie filmu?

COś jest w tym co mówisz, jeśli już to teatr telewizyjny, bo gra aktorska faktycznie tak wyglądała. Z tym De Niro to też raczej żartowałem, bo faktycznie za dużo grzybów w jednym barszczu by było w tym przypadku. Co do Pacino, to ludziom się wydaje że cyknęli już wszystkie najlepsze kreacje, więc po co oglądać 40-minutową 'etiudę', a tymczasem śmiało mogę powiedzieć że zagrał tak mistrzowsko i tak naturalnie, żywiołowo i podle że więcej z siebie dał jedynie w "Scarface", co mówi samo za siebie, no i sama historia też jest nieliha, tak więc dla fanów Pacino The Local Stigmatic to pozycja obowiązkowa. Oglądając to dzieło widz może mieć wrażenie że nie ogląda obrazu na monitorze, tylko z odległości kilku metrów przypatruje się dwóm typkom spod ciemnej gwiazdy aż w końcu staje się świadkiem hardcorowej bójki na ulicy.

Bardzo spodobało mi się ostatnie stwierdzenie "nie ogląda obrazu na monitorze, tylko z odległości kilku metrów przypatruje się dwóm typkom spod ciemnej gwiazdy". Sformułowanie "hardcorowa bójka na ulicy" w dzisiejszych czasach i odniesieniu tego stwierdzenia do filmu zostałoby wyśmiane, bo przecież go kopnęli kilka razy w zad. :D Zastanawiam się, naprawdę się zastanawiam nad tym filmem. To zdecydowanie najtrudniejszy film dla mnie do zrozumienia, bo przecież "Dlaczego oni to robili?". To jest istota nihilizmu w tym filmie. Hmm... Nie wiem czy powinienem rozmyślać i snuć rozważania, bo jutro mnie zabiorą do psychiatryka. :) Zadaje sobie jeszcze pytanie "Jak zrozumiałem ten film?" i od razu kolejne "Czy go zrozumiałem?" i kaskada pytań "Jaki jest sens?" "Co autor mi pokazuje?" itd. itp. Być może w ogóle tego filmu nie zrozumiałem, a może tylko połowicznie. Chyba w najbliższych dniach obejrzę ten film, żeby zachować spokój umysłu i dać sobie odpowiedź na pytanie "Rozumiesz czy nie?". Jednym zdaniem: To bardzo trudny, a jednocześnie wciągający film i ostatecznie dający satysfakcje.

Moim zdaniem film nie jest aż taki trudny, przede wszystkim trzeba się wczuć w instynkty dwóch bohaterów, co bardzo ułatwiają nam aktorzy świetnie odzwierciedlając wewnętrzny stan postaci przez siebie kreowanych. A bójka faktycznie nie obfitowała w aż tak dużo ciosów ale obaj agresorzy mieli na twarzy dzikość i zajadłość wściekłego psa stąd mój komentarz z jednej strony przeolbrzymiający istotę rzeczy a z drugiej strony niekoniecznie. No i przede wszystkim całe to zajście cuchnie niesamowitą dziwnością, bo jest to bójka o charakterze niespotykanym, bardzo dziwna, kto zobaczy film, ten poczuje cały ten smak.

zatem jak go zrozumieliście?