„Windą na szafot”, debiutancki film Louisa Malle’a, to jedno z pierwszych i zarazem najważniejszych dzieł francuskiej Nowej Fali. Ta zrealizowana przy pomocy skromnych, prostych środków opowieść o poszukiwaniu szczęścia i ucieczce przed samym sobą, o silnych namiętnościach i niszczycielskiej sile miłości to znakomite połączenie thrillera, dramatu i czarnego kryminału. Można powiedzieć, że dziełu Malle’a najbliżej właśnie do filmu noir. Jest tu bowiem para kochanków, jest motyw morderstwa, pojawia się typowa dla tego gatunku femme fatale, akcja filmu toczy się głównie w nocy, a cała historia jest przesycona ciążącym nad bohaterami fatalizmem i tragizmem.
Akcja filmu została znakomicie poprowadzona, „Windą na szafot” odznacza się, jak na porządny film noir przystało, niezwykle precyzyjnym scenariuszem, który proponuje nam dość zawiłą fabułę, wiele zaskakujących zwrotów akcji. Film naprawdę trzyma w napięciu, do samego końca nie wiadomo, czy zbrodnia wyjdzie na jaw, czy może uda się ukryć się ją przed światem. Film trzeba oglądać bardzo uważnie, bo w tej układance każdy szczegół może okazać się istotny i może zmienić obrót spraw. W filmie mamy bardzo ciekawy sposób narracji: akcja rozszczepia nam się na trzy wątki: uwięzionego w windzie Juliena, poszukującej go Florence Carala i pary młodych kochanków, Louisa i Veronique. Początkowo może wydawać się to udziwnieniem akcji, ale pod koniec filmu wątki te połączą się w spójną całość. Oczywiście niektórzy mogą marudzić, że film momentami jest dość naiwny i mało prawdopodobny. Ale można to potraktować z przymrużeniem oka, a klimat filmu, niesamowity, wciągający, powinien każdego zadowolić. Ten buchający silnymi namiętnościami Paryż, miasto wielkich romansów, palących uczuć, ale mające też swoja ciemna stronę, ta spacerująca po mrocznych zakamarkach Paryża w rytm nostalgicznej muzyki Milesa Davisa Jeanne Moreau, niezwykle pociągająca i przebiegła zarazem – to naprawdę robi wrażenie. Jest tu też pewna nutka refleksji na temat francuskiego społeczeństwa w czasach, gdy Francja była zaangażowana w liczne wojny. Ponadto godny uwagi jest tu ironiczny wizerunek młodego pokolenia, które w filmie jest reprezentowane przez parę młodych kochanków: Louisa i Veronique. Malle drwi sobie z mitu młodego buntownika, wykpiwając jego naiwność, infantylność, nieudolność, ograniczoność horyzontów i płyciznę życia.
Tak więc film jest naprawdę wart obejrzenia. Polecam.